Er wordt wat afgeploeterd en gezweet bij HR. Er is altijd wel wat aan de hand: ziekte, demotivatie, conflict, CAO-onderhandelingen, beoordelingen, opleidingen, vacatures of verlof en wat daar allemaal regelmatig misgaat of schuurt.
Er wordt dan op dat moment ad hoc op ingesprongen en dan (al of niet hard) over nagedacht, gesproken en oplossingen bedacht. Die dan wellicht adequaat zijn op dat moment. Maar er wordt in ieder geval een brandje geblust, een pleister geplakt en/of een kusje op de zere knie gegeven. Dit gebeurt meestal door managers, soms in samenspraak met HR. Ze hebben het er maar druk mee.
Het probleem is: het gaat al jaren zo en er is geen zicht op dat dezelfde personele problemen niet elke keer weer terugkomen.
De dynamiek, zeker binnen directies, is vaak dat we van de personele sores af willen en weer aan het werk gaan. HR moet het maar regelen en we willen het niet meer horen. Of een manager krijgt op zijn donder, als het maar ophoudt. Het slechte nieuws is dat dat alleen maar kan als je iedereen ontslaat. Dan is er helemaal geen werk meer om naar terug te gaan. Het is net als een jeukende muggenbult; hoe harder je wrijft hoe meer hij gaat jeuken!
Daar zit hem natuurlijk de kneep: aandacht voor mensen kun je niet afkopen of wegmoffelen; het is een groot deel van het werk voor HR, managers en directies. Als je ervoor (let op!) kiest om het te laten bij een gedwongen CAO, minimale coaching, minimale opleiding, een controlerend personeelsbeleid, een beperkt geoutilleerde HR-afdeling, niet getrainde en gecoachte managers en geen inbreng vanuit medewerkers. Dan kies je in eerste instantie voor gemak; je hoeft niet na te denken, geen HR-strategie te formuleren, geen overleg te voeren, geen inspraak te vragen, je niet kwetsbaar op te stellen. Maar uiteindelijk kies je voor steeds terugkerende, energie- en tijd vretende personele sores!
Waarom? Door de onduidelijkheid, gebrek aan visie en richting van je interne organisatie. Maar vooral door het gebrek aan betrokkenheid en motivatie, gevoel van zinloosheid, van onveiligheid, frustratie, dat daarmee samenhangt. Een gevoel dat zich uit in: onbegrip voor directierichtlijnen, mentaal afhaken, ziekte, verloop, weerstand, sabotage. U kent er vast de voorbeelden van. Je moddert door, maar gaat eigenlijk achteruit in plaats van vooruit. Of in het beste geval; het gaat, maar het gaat niet lekker.
En wat nog vervelender is (de gifbeker is nog niet leeg!), is dat als je veranderingen wilt aanbrengen inde status quo, je expliciet onbegrip, weerstand en onvermogen tot veranderen aantreft. Juist de verandering zelf zal mislukken of in het beste geval moeizaam en beperkt plaatsvinden.
En nu het goede nieuws: er kan altijd nog wat aan gedaan worden, maar dan moet je gaan investeren, niet in machines, maar in mensen. En niet zomaar een beetje investeren, maar doordacht en consequent. En je moet de tijd en de moeite nemen om de sfeer, de motivatie, de ontwikkeling en de samenwerking weer goed op de rails en daarmee je interne organisatie op oorlogssterkte te krijgen. Daarmee jun je de uitdagingen vanuit de markt en vanuit de maatschappij aangaan.
Je hoeft geen papieren tijger op te tuigen, maar handelen vanuit de intentie medewerkers aandacht, respect en erkenning te geven die ze verdienen. Dat is niet (alleen) aardig zijn en pamperen. Maar als je als organisatie je medewerkers in staat stelt om hun werk goed te doen, dan kun je ook wat terugverwachten.
Je moet kiezen waar je als organisatie voor gaat. De obligate statements over klanten en resultaat even vergeten. Dat is zo vanzelfsprekend, dat komt toch wel aan de orde. Nee, je eigen organisatie staat op nummer een, je eigen medewerkers. Dan kun je welke uitdaging dan ook aan.
Is dit een ideaalplaatje? Ja en nee. Ja; het is een goed streven om fundamenteel te kiezen voor investeren in je medewerkers. En nee, het is geen gemakkelijke weg. Zeker in het begin vraagt het nogal wat in termen van tijd en aandacht en ook: geduld, volharding en vooral vertrouwen. Maar alles wat je geeft, krijg je ook terug. En dat heb je dan dubbel en dwars verdiend!
Reactie plaatsen
Reacties